Die letzten Tage waren recht ereignislos. Mal abgesehen von einem dicken Tief, das am vergangenen Mittwoch über uns hinweg gezogen ist und der Crew ein paar Sorgesfalten auf die Stirn gebracht hat. Der Wind war gar nicht so schlimm, slechts tot ongeveer 35 knopen en in een windvlaag net over 40 Knooppunt. Maar de bijbehorende zee- en scheepsbewegingen waren onbekend tot angstaanjagend. Sammy kwam op een avond een kwartier te vroeg op het station. Naar de vraag, waarom slaapt hij niet wat langer, antwoordde hij kortaf: "Ik wil daar niet zijn", als het uit elkaar valt..."
Sammy en Jens slapen in de voorhutten en voelen de golven wat intensiever, toen we in de achterhutten zaten. Jens is altijd enthousiast over de G-krachten, die gebeuren. "Als je daar in het bed ligt en merkt..., als de boeg opstijgt... dan stort hij op de golf en dat merk je, hoe lucht naar rechts en links langs de matras omhoog wordt geduwd... En als je afdaalt, duwt het je plotseling met een lekkere klap terug in je kussen, om drie seconden later op de golfkam weer op te stijgen… gek.” Hij vindt het ook geweldig, "wanneer je bij het luik van de nooduitgang op het toilet bent, land je beneden en zie je de boeg onder water aan de overkant.
De wind komt al dagen met een invalshoek van 70 naar 120 graden van stuurboord, de golven blijven vanaf de zijkant over het schip beuken, dus we duiken meteen in de build. Het water spoelt langs beide kanten en gaat naar achteren terug de zee in. Alles aan dek is constant nat. Maar benedendeks zijn er geen lekken te vinden. Tol, dat het schip en alle kitten na al die jaren in de zon nog erg strak zitten.
Sammy komt altijd met nieuwe tactieken, hoe u de twee kussens het beste kunt plaatsen, zodat hij niet te vaak "op zijn gezicht" komt van een zijdelings naderende zee. "Zou goed zijn, het tweede kussen aan het plafond spijkeren', meldde hij onlangs, terwijl hij in het bed ligt en er een hevige knal aan de kant van het schip is. “Kort daarna stond het luik boven mij helemaal onder water, totdat het helemaal donker werd in mijn hut. Het enige wat ik door het raam kan zien is water, Water, water en denk na: Nu is het voorbij. Maar dan, na wat voelde als een eeuwigheid, ik snap het, als de zon door het water schijnt. Wat een bevrijdend gevoel. We zijn er weer mee weggekomen.”
Anders gaat het heel goed. De stuurautomaat heeft sinds het verlaten van Bermuda continu gestuurd en het schip heeft helemaal geen problemen veroorzaakt. De elektriciteitsbalans is ook goed, de batterijen zijn altijd vol en de watermaker produceert gratis water zonder einde. Lijkt, alsof al het werk zou lonen. Eergisteren lieten we de machines routinematig draaien, um sicher zu gehen, dat ze geen water via de uitlaatsystemen kregen. Maar allemaal in boter.
De goede wind tussen 18 en 25 Knopen brengen ons snel reizen. De etmales zijn uitstekend?. In de laatste dagen 184, 162, 168 en 169 Nautische mijlen, zonder de boot groot te jagen. Im Gegenteil, wij varen met een gereduceerd zeiloppervlak, derde rif in de grote en halve genua, om het materiaal te beschermen. Desalniettemin toont het logboek meestal tussen 7 en 8 Knooppunt.
De bemanning leest veel, luistert naar audioboeken, blogs (Michis-blog: ueberdenatlantik.blogspot.com) of kijkt met groeiend enthousiasme uit over zee. Want dat is het mooie van een Atlantische oversteek: weg zijn van iedereen. Midden op de oceaan. Duizenden kilometers in elke richting, hooguit een paar alleenstaanden op schepen, maar geen land, geen beschaving. Een geweldige tijd, om uit te schakelen en na te denken. Voor Jens is het de tweede Atlantische oversteek en hij sprak onlangs uit ervaring: "Je komt nooit hetzelfde terug van een reis als deze."
Ondertussen zijn we in de nachtwacht gegroefd en worden we zelfs langzaam wakker zonder wekker. In de bijkeuken hebben we een groot glas (zeker een liter inhoud!) Bouillonpoeder gevonden, die Cati soms nodig heeft om te koken. Het is nu bijna leeg, omdat we er elke nacht een paar kopjes van drinken. Ik begin me zorgen te maken, hoe kom je van dat spul af nadat je Horta hebt bereikt... 😉
Nou, aangezien de Bahama's al bijna zijn 2000 Kilometers achter ons en toch nog 707 nautische mijlen naar Horta voor ons. De afgelopen dagen hebben zich twee lagedrukgebieden aangekondigd, maar gaan nu verder naar het noorden, dus we gaan maximaal 30 knopen Wind diagonaal achteruit te verwachten. Volmaakt, om verder snel naar de bestemming te reizen. Zoals het er nu voor staat zouden we er donderdagochtend moeten zijn. We kijken uit naar de komst en het eerste biertje in Peter's Cafe Sport. We zullen daar waarschijnlijk op de boulevard zitten, alles zal draaien en schommelen en we hebben er zo een in de punter, want op zee is er geen alcohol aan boord...
Cati boekt al vluchten, om ons weer te vergezellen in Horta. Ik ben enthousiast, wat ze te zeggen heeft over haar tijd in Duitsland en hoe groot haar maag is geworden.
Groeten van Maverick XL 36, 28 N en 043, 15 In!
John